جو بایدن رییس جمهور ایالات متحده از اولین تصویر تلسکوب جیمز وب متعلق به ناسا رونمایی کرد که عمیق ترین و باکیفیت ترین تصویر مادون قرمز از جهان دوردست تا به امروز است، تصویری که رشته ای از کهکشان هایی با فاصله ۴ میلیارد سال نوری از زمین را نشان می دهد. بایدن با نمایش اولین تصویر تلسکوب فضایی جیمز وب می گوید: «این تصاویر به جهانیان یادآور خواهند شد که آمریکا می تواند کارهای بزرگی انجام دهد و به فرزندان ما می گوید که هیچ چیز فراتر از ظرفیت ما نیست. ما می توانیم چیزهایی ببینیم که هیچ کسی قبلاً ندیده است و به جاهایی برویم که هرگز کسی نرفته است. آمریکا با یک واژه واحد تعریف می شود، احتمالات».
در این تصویر که با نام Webb’s First Deep Field شناخته می شود، رشته ای از کهکشان ها موسوم به SMACS 0723 در واقع چیزی است که تلسکوپ ۱۰ میلیارد دلاری جیمز وب تاکنون توانسته ثبت کند پیش از اینکه امروز برای اولین بار به طور کامل یافته ها و تصاویر خود از فضا را منتشر نماید.
بیل نلسون مدیر ناسا می گوید:
اگر یک دانه شن را روی نوک انگشتانتان قرار داده و در طول دستتان به آن نگاه کنید، این چیزی است که اکنون می بینید. تنها یک نقطه کوچک. شما کهکشان هایی را می بینید که در اطراف دیگر کهکشان ها می درخشند، کهکشان هایی که نورشان شکسته شده و تنها بخش بسیار کوچکی از جهان را نظاره گر هستید. ما داریم به ۱۳ میلیارد سال قبل نگاه می کنیم. نور با سرعت ۱۸۶۰۰۰ مایل بر ثانیه حرکت می کند- نوری که شما روی یکی از این نقطه های کوچک می بینید برای ۱۳ میلیارد سال در حرکت بوده است. به هر ترتیب، ما داریم پیش تر می رویم. از آنجایی که می دانیم جهان هستی ۱۳.۸ میلیارد سال قدمت دارد، تقریباً داریم به ابتدای هستی باز می گردیم. یکصد سال پیش فکر می کردیم که تنها یک کهکشان وجود دارد، اکنون این عدد نامحدود است. در کهکشان خودمان میلیاردها ستاره و خورشید داریم و میلیاردها کهکشان وجود دارد.
کامالا هریس، معاون رییس جمهور ایالات متحده نیز گفت: «جیمز وب به ما امکان می دهد تا بیشتر از گذشته عمق فضا را ببینیم. این تلسکوپ چیزی که در مورد دنیایمان، منظومه شمسی مان و احتمالاً زندگی خود ما را افزایش خواهد داد. این تلسکوپ چنان دقیق خواهد بود که خواهد دید آیا سیاره ها، این سیاره ها قابل سکونت هستند یا خیر». تلسکوپ جیمز وب در ۲۵ دسامبر سال گذشته و با هدف نگاهی به زمان گذشته به آغاز جهان و بدست آوردن درکی از اتفاقاتی که صدها میلیون سال ییش و پس از انفجار بزرگ رخ داد راه اندازی شد.
رشته کهکشان های SMACS 0723 چنان قدرت جاذبه و کشش شدیدی دارد که هم فضا-زمان و همسر مسیری که نور در ادامه از طریق آن طی می کند را تغییر می دهد. کهکشان های این رشته نقش لنزهایی گرانشی را بازی می کنند که نور اشیاء پشت شان را تشدید کرده و تغییر می دهند و بدین ترتیب اجازه دیدی میدانی عمیق نسبت به جمعیت کهکشانی بسیار دور و به شدت مبهم را می دهد.
منبع : https://rooziato.com/1401401146/first-images-from-nasas-james-webb-space-telescope/
هدف این حباب های فضایی جدید، کاهش یا حتی معکوس کردن تغییرات آب و هوایی خواهد بود. کره زمین طی چند قرن گذشته شاهد افزایش دما بوده است. همچنین این واقعیت وجود دارد که دانشمندان به تازگی حفره دیگری را در لایه اوزون زمین کشف کرده اند. به این ترتیب، یافتن راه‌هایی برای کاهش یا معکوس کردن تغییرات اقلیمی همچنان برای بسیاری از محققان، در اولویت قرار دارد.
این طرح جدید بر اساس مفهومی است که اولین بار توسط ستاره شناس معروف راجر آنجل ارائه شد. آنجل در ابتدا پیشنهاد استفاده از یک «ابر» از فضاپیماهای کوچک را برای محافظت از زمین در برابر تشعشعات خورشید داده بود.
محققان ام آی تی از همین مفهوم اساسی الهام گرفته و آن را با حباب های سیلیکونی بادی به جای فضاپیماهایی که آنجل در ابتدا پیشنهاد کرده بود، بهبود بخشیدند. توانایی معکوس کردن تغییرات آب و هوایی گام بزرگی در جهت بهبود شرایط زیستی خواهد بود. با این حال، محافظت از زمین در برابر تابش خورشید تنها بخشی از هدف اصلی است. همچنان باید موارد دیگر را نیز تحت کنترل قرار داد.
اما دقیقاً چگونه حباب های فضایی از زمین در برابر تابش خورشید محافظت می‌کند؟ ایده اصلی مستلزم ارسال حباب ها به نقطه لاگرانژی L1 است. این مکان مستقیماً بین زمین و خورشید قرار گرفته است که در آن گرانش خورشید و سیاره زمین از بین می رود. به این ترتیب، حباب های فضایی از نظر تئوری می‌توانند بدون کشش زیاد از جانب زمین و خورشید، شناور شوند.
محققان می گویند که احتمالا هنوز نیاز است که نوعی فضاپیما را در آنجا قرار دهند تا به حفظ شرایط کمک کند. اما، می تواند به آنها فرصت خوبی برای معکوس کردن تغییرات آب و هوایی، یا حداقل کاهش سرعت تغییرات بدهد. توجه به این نکته مهم است که ام آی تی این پروژه را به عنوان یک راه حل جایگزین برای تلاش های فعلی به منظور انطباق و کاهش آسیب های فعلی نمی بیند. در عوض، این پروژه قرار است یک راه حل پشتیبان برای زمانی باشد که شرایط، از کنترل خارج شود.
توپولف تو-۱۴۴ (Tupolev Tu-144) با نام مستعار کنکوردسکی (Concordski)، اولین هواپیمای مسافربری مافوق صوت بود. اتحاد جماهیر شوروی با شکست دادن کنکورد بریتانیا و فرانسه به تولید کننده اولین هواپیمای مسافربری مافوق صوت تبدیل شد. صدای کابین در داخل یک تو-۱۴۴ به قدری بلند بود که مسافران اگر می خواستند صحبت کنند مجبور بودند برای یکدیگر یادداشت بنویسند.
کنکورد، جت مافوق صوتی بود که با موفقیت بیشتری از تو-۱۴۴ ظاهر شد و می توانست دو برابر سرعت صوت حرکت کند. این هواپیماها در سال ۱۹۷۶ استفاده شدند و تا سال ۲۰۰۳ باقی ماندند. افزایش هزینه ها و تاخیرها منجر به تولید کمتر این هواپیماها شد. بلیط ها بیش از ۳۰ برابر بلیط های پروازهای معمولی بود.
بوئینگ ۷۴۷–۸i بزرگترین و همچنین سریعترین هواپیمایی است که امروزه پرواز می کند. این سریع ترین هواپیمای مسافربری به بزرگی یک ساختمان شش طبقه با سرعت ۰.۸۶ ماخ است. ظرفیت ۴۱۰ مسافر و برد آن ۱۴,۰۰۰ کیلومتر است.
بوئینگ ۷۴۷ که از زمان معرفی اش در سال ۱۹۶۹ شروع به پرواز کرده است، موفقیت بزرگی در صنعت هواپیمایی است. نوع بوئینگ ۷۴۷-۴۰۰ می تواند تا ۰.۸۵۵ ماخ برسد. برد آن ۱۳,۰۰۰ کیلومتر است. همچنین به دلیل طول عمر و دوامش، شهرت خوبی دارد.
این جت لاین دوربرد دو موتوره و پهن، سرعت کروزش معادل ۰.۸۵ ماخ است. این هواپیما ۴۴,۰۰۰ پرواز انجام داده است. اولین پرواز در ۱۵ دسامبر ۲۰۰۹ پس از تاخیرهای متعدد انجام شد. ساخت این هواپیما پس از آن برنامه ریزی شد که 
ایرباس ای۳۸۰، ۰.۸۵ ماخ سرعت دارد. اکثر جت های مدرن اکنون به این سرعت می رسند. حتی با وجود اینکه تولید ای۳۸۰ در سال ۲۰۲۰ به پایان رسید، حدود ۱۵ شرکت هواپیمایی هنوز با هواپیماهای ای۳۸۰ پرواز می کنند که ظرفیت آن حدود ۴۰۰ تا ۵۵۰ مسافر است.
کانویر ۹۹۰، در طول نمایش نمونه اولیه خود در سال ۱۹۶۱، توانست به سرعت ۰.۹۷ ماخ دست یابد که سریعترین سرعت هوایی بود که در آن زمان به دست آمده بود. برخی تغییرات کاهش کشش برای نسخه نهایی این هواپیما برای تضمین عملکرد آن انجام شد که حداکثر سرعتش را به ۰.۸۴ ماخ کاهش داد.
کانویر ۸۸۰، برای رقابت با بوئینگ ۷۰۷ و داگلاس دی‌سی-۸ تولید شد. زمانی که این هواپیما برای اولین بار معرفی شد، سریع ترین جت حمل و نقل در جهان بود. این هواپیما پس از سه سال تولید متوقف شد تا راه برای نسخه سریعتر آن یعنی ۹۹۰ باز شود.
سسنا سایتیشن ایکس به عنوان جت های خصوصی تجاری ساخته شده بود و می توانست تا هفت مسافر را حمل کند که به حداکثر سرعت ۱,۱۰۰ کیلومتر در ساعت دست یافته است. در حالی که بوئینگ ۷۴۷ سریعترین جت تجاری است، جت‌های خصوصی مانند اینها به عبارتی سریعترین هواپیما محسوب می شوند. این جت به ۰.۹۲ ماخ رسیده است.
فالکون ۷ ایکس، دارای سه موتور جت است و یکی از دو تری جت و اولین جت تجاری ای است که از فناوری جت جنگنده استفاده می کند. در حال حاضر حدود ۲۷۰ مورد از آنها در حدود ۴۱ کشور استفاده می شود. مصرف سوخت فالکون ۷ ایکس ۱۵ تا ۳۰ درصد کمتر از سایر جت های خصوصی هم رده آن است.
